دستاورد ٤٥ سال حاکمیت اسلامی بر ایران نابودی جهان کودکانه و رنگاورنگ آنان و تحمیل پدیده خودکشی کودکان بر جامعه است. امری که زنگ خطر را از سوی جامعه‌شناسان و روانشناسان بصدا درآورده است.
حداقل ١٥ کودک در استان‌های هفتگانه کردستان، تنها طی یک ماه گذشته به زندگی خود پایان داده‌اند. عدم سرمایه‌گذاری حکومت در زمینه سلامت روانی و تحمیل فقر و فلاکت مضاعف بر این مردمان و نیز ترویج خشونت از سوی حکومت اسلامی از عوامل اصلی گسترش بی‌سابقه خودکشی کودکان در این بخش از ایران میباشد.
بنابر گزارشات متعددی که بدست آواتودی رسیده، مشخص گردیده پدیده خودکشی کودکان در استان‌های هفتگانه کردستان، بشدت افزایش یفته بگونه‌ای که تنها طی یک ماه گذشته، بهمن‌ماه ١٤٠٢ شمسی، ١٥ کودک کرد، به زندگی خود پایان داده‌اند.
برپایه این گزارشات تحقیقی، در شهرهای ایلام دو کودک، کوهدشت یک کودک، خرم‌آباد یک کودک، بختیاری یک کودک، سقز سه کودک، پیرانشهر دو کودک، سنندج یک کودک، اسلام آباد غرب یک کودک، کرندغرب یک کودک، مهاباد یک کودک و در جوانرود یک کودک خودکشی کرده‌اند.
این آمار تکان دهنده برخلاف تصور رایج ما از دنیای کودکان میباشد، دنیایی که رنگارنگ و مملو از شادی و خوشحالی و بیخیالی میباشد اما روبرو شدن با چنین آمار دهشتناکی ذهن هر ایرانی را با این سوال اساسی درگیر می‌کند که چه شده که کودکان ما دست به خودکشی می‌زنند؟
با نگاهی به آمارهای مرتبط با فضای بازی و شهربازی و ورزش و سرگرمی مختص به کودکان در استان‌های کوردستان شاید بتوان به بخشی از جواب سئوال مذکور دست یابیم. برپایه اظهارات مدیران کل ورزش و جوانان استان‌های هفتگانه کردستان، سرانه فضای ورزشی در استان کرمانشاه یک متر، چهارمحال و بختیاری ۲۵ سانتی متر، ایلام ۹۷ سانتیمتر، سنندج ۷۰ سانتی متر، لرستان ٦١ سانتیمتر و کهکیلویه و بویراحمد شش سانتیمتر است.
همچنین با نگاهی به آمرهای منتشر شده از سوی "مرکز آمار ایران" این واقعیت آشکار می‌شود که از سال ١٣٤٥ که اولین آمارهای این سازمان منتشر می‌شود استان‌های کردستان که در پای زاگرس جا خوش کرده‌اند، جز‌ء ده استان اول از لحاظ فقر، بیکاری و فلاکت بوده است. به گفته روزنامه دنیای اقتصاد استان‌های کرمانشاه، لرستان، چهارمحال و بختیار، کهگیلویه و بویراحمد و سنندج و ایلام، به بیش از دو دهه است که نرخ بیکاریشان بیش از دو برابر میانگین سراسر ایران است.
حال چنین فضای تاریک و سیاهی را در ذهن خود مجسم کنید و سرزمینی را نقاشی کنید که مردمانش از زمان روی کار آمدن رضامیرپنج تا به امروز، فقر و فلاکت و بیکاری دست و پا می‌زنند. خروجی چنین جامعه‌ای نمی‌تواند چیز خوبی باشد به همین خاطر است که برپایه داده‌های منتشر شده از سوی مرکز آمار ایران، استان ایلام با ٧٠ مورد خودکشی به ازای هر ١٠٠ هزار نفر، نه تنها رتبه اول بلکه رتبه اول سراسر جهان را دارد.
بعد از ایلام، استان‌های کرمانشاه، همدان، لرستان و کهگیلویه و بویراحمد، در رتبه‌های بعدی خودکشی قرار می‌گیرند. در هیچ کجای این جدول مرگ نام هیچکدام از استان‌های توسعه یافته فارس زبان را نمی‌بینید.
در همین رابطه آواتودی مصاحبه‌ای با دکتر ناصر سیمایی، روانشناس و استاد دانشگاه کویه در اقلیم کوردستان، انجام داه تا به بررسی دیگر عوامل موثر بر ظهور پدیده خودکشی کودکان در استان‌های زاگرس یا همان کردستان ایران بپردازد. ایشان در ابتدا یادآور شدند: "امروز ما شاهد انفجار جمعیت و افزایش بی‌سابقه آسیب‌های اجتماعی در سنین پائین همچون اعتیاد و خودکشی هستیم که پیشتر آنرا مختص به سنین بالا می‌پنداشتند بویژه ما در کردستان کمتر کودک معتادی می‌دیدیم یا به ندرت در مورد خودکشی یک کودک چیزی می‌شنیدیم. این یک مساله غریب است نسبت به دوران‌های پیشین حیات بشری که می‌توان از یکسو آنرا به موضوع افزایش و انفجار جمعیت ربط داد".
دکتر ناصر سیمایی در ادامه به زندگی مدرن و نتایج بسیار تلخ آن اشاره کرد و گفت: "عامل دیگر اشتغال والدین در دوشیفت یا کم بودن ساعات حضور والدین در خانه که موجب افت کیفیت و کمیت توجه والدین به کودکانشان شده است. والدین اگر هم در خانه باشند توجه کمتری به فرزندانشان دارند. امروز بدلیل گسترش بی‌سابقه دسترسی به اینترنت و دنیای مجازی و حضور در شبکه‌های اجتماعی، والدین همچون گذشته رغبت و کششی ندارند تا فضایی مناسب برای پرورش توانایی‌های تصمیم‌گیری و حل مشکل را در کودکانشان تقویت کنند. اگر چه آن‌ها برای رفاه فرزندانشان از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کنند و امکانات گسترده‌ای را برایشان مهیا می‌کنند اما در پرورش مهارت‌هایی که به آن اشاره کردن نسبت به گذشته کم توجه شده‌اند و اگر هم کم توجه نباشند مجالی برای این کار ندارند".
سیمایی همچنین به فضاحتی بنام آموزش و پرورش جمهوری اسلامی اشاره می‌کند و می‌گوید: "دلیل دیگر در افزایش تصاعدی خودکشی کودکان، مختل شدن برنامه‌های تربیتی مراکز آموزشی میباشد. پیشتر معلمان نسبت به پرورش روانی کودکان احساس مسئولیت می‌کردند و برایشان از ارزش‌های انسانی، ملی و اخلاقی بسیار سخن می‌گفتند و می‌کوشیدند تجربه‌های انسانی را به دانش‌آموزان منتقل کند اما امروز هر معلمی تنها در حوزه تخصصی خود عمل می‌کند و تمام سعی‌اش بر افزایش نمره عملی و تحصیکی دانش آموز است و دیگر به جنبه‌ها پرورش روح و روان دانش آموز توجهی ندارند".
در نهایت دکتر سیمایی، انگشت اتهام را بسمت جمهوری اسلامی ایران دراز می‌کند و حکومت‌های مرکزگرا و استبدادی ایران را مقصر اصلی این موضوع معرفت می‌کند و یادآور می‌شود: "استان‌های کردستان شاهد گرانی و فقر مضاعف، مهاجرت به مرکز ایران و خارج و جنگ بوده است. از سوی دیگر اعمال خشونت‌های عریان حکومتی همچون اعدام در ملاء عام، شلاق زدن، قطع دست و حتا کشاندن پیکر بی‌جان مبارزین کرد در خیابان‌ها، همچون بنزینی است بر آتش که موجب افزایش ناگهانی خودکشی کودکان در کردستان ایران شده است.
این استاد دانشگاه خاطر نشان می‌شود: " آمارهایی که از میزان خودکشی کودکان در کردستان و ایران در دست است بسیار نگران کننده و تاثر برانگیز است و زنگ خطری است که باید آنرا جدی گرفت. در این آشفته‌بازار، که با یک سیستم سیاسی- اجتماعی-تربیتی-آموزشی نیمه فلج و فروریخته روبرو هستیم، اگر با تلاش فردی نباشد در واقع نمی‌توان چشم براه یک خروجی مناسب بود".
